1. Dzieci mogą bać się próbować nowych rzeczy, „wstydzić się”, krępować, myśleć o sobie w krytyczny sposób, uważać się za kogoś z natury „złego”, kto zasługuje na karę lub krzyk.

2. Dzieci mogą krzyczeć, bić rodzeństwo lub rówieśników. Zauważalna jest korelacja pomiędzy tym jak rodzice traktują dziecko, oraz siebie nawzajem, a jak ono traktuje inne dzieci.

3. Niektóre dzieci gorzej radzą sobie w szkole, nie przejawiają inicjatywy, są bardziej wycofane i milczące, lub przeciwnie- wykazują agresywne zachowania wobec innych dzieci.

4. Dzieci mogą przejawiać brak poczucia własnej wartości, nie wierzą w siebie, brakuje im pewności, aby podejmować nowe działania.

5. Niektóre dzieci mogą być nadmiernie spokojne, przygnębione i smutne. Powodem może być strach przed reakcją rodzica, która nie zawsze jest przewidywalna. Dziecku może brakować wtedy poczucia bezpieczeństwa, a także poczucia bycia akceptowanym oraz kochanym.

Jeżeli zauważamy niektóre z powyższych symptomów, warto zastanowić się, czy mogą być one związane z przelewaniem trudów naszego życia lub dnia i związanymi z nimi emocji na dzieci.

Tym wpisem chciałabym zachęcić Was (i siebie), aby każdego dnia zwracać szczególną uwagę na sposób, w jaki radzimy sobie z emocjami. Na to jak reagujemy na trudne dla nas sytuacje, konflikty z najbliższymi.

Tak, aby dzieci wychodząc kiedyś z naszego domu, weszły w świat z poczuciem bezpieczeństwa, akceptacji i miłości oraz wiary w siebie.